Het was weer een verrijking, in de grootste zin van het woord; Watersportweek 2021. Aan mij de eer om dit in woorden te vatten, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Emoties in woorden omzetten is nog niet zo eenvoudig. Maar geloof me wanneer ik zeg dat ze ook dit jaar weer in het rond spetterden! Na een mooie kennismakingsavond vertrokken we verwachtingsvol richting de Loosdrechtse plassen. Het was te merken dat niemand zich nog een echte voorstelling kon maken van wat hen te wachten stond. Er hing een gezonde spanning in de lucht.
Ook dit jaar bestond de groep uit 17 revalidanten met ieder zijn verhaal en medische voorgeschiedenis. Iedereen stapte of rolde met zijn eigen doelen het eilandje Robinson Crusoë op. Kamers werden voorzien van bagage en al vrij snel daarna werden de vele watersportmogelijkheden, onder het genot van een stuk vlaai, in het zonnetje besproken. Je zag mensen, nog een beetje onwennig, denken in mogelijkheden maar ook zeker -nog- in beperkingen. Hoe kom ik in die boot? Waar houd ik me vast? Hoe krijg ik dat pak aan? Etc. Het weer zat in ieder geval mee en heeft ons de verdere week ook niet meer in de steek gelaten. Alles passeerde de revue: prachtige zonnige dagen, lekkere zeilwind en heerlijk barbecue- en kampvuurweer. Buiten een ochtend flinke wind en bewolking is er geen druppel gevallen. Maar wind was natuurlijk meer dan welkom, want zorgt voor snellere zeilmogelijkheden, daar werd dan ook dankbaar gebruik van gemaakt! Ook zorgde de wind voor wat spannende momenten.
Als hij dat kan, kan ik het toch ook?
Op een natuurlijke wijze dwong een positieve groepsdruk andere keuzes af. ”Als hij dat kan, kan ik het toch ook?”. Zo werden er dagelijks -grote en kleine- grenzen verlegd en zelfs angsten overwonnen. Natuurlijk was het met momenten ook confronterend! Maar dat onder ogen zien in deze totaal andere omgeving leverde ook hele mooie inzichten op. De bijzondere gesprekken en gedeelde ervaringen zijn momenten om te koesteren, luchtig of diepgaand, het mocht er allemaal zijn.
Soms werd er een rustig plekje opgezocht voor het verwerken van indrukken of het doen van een dutje. Niet bang zijn dat je wat mist, maar luisteren naar je eigen lichaam en daar naar handelen. Ook dát behoorde tot het aangeven van soms broodnodige grenzen.
Het mogen aanschouwen van de glinstering in de ogen, tranen van opluchting of geluksmomentjes als iemand weer een mooie ervaring rijker was, hadden wij als begeleiders nooit willen missen. Maar wat eigenlijk voor iedereen geldt; wat op dag één nog haast onmogelijk leek, bleek op dag vijf toch prima haalbaar!
Ik wil met een quote van een deelnemer eindigen: “Ik heb nogal wat barrières, angsten/onzekerheden weten te overwinnen en hoop dat ik daar nog profijt van zal ondervinden in de toekomst”. Dat laatste gun ik alle deelnemers en ik wil iedereen die deze week mogelijk heeft gemaakt -ook namens mijn collega’s- bedanken.
Als verpleegkundige bij Adelante Volwassenenrevalidatie deelt Ellis Bodifée regelmatig haar ervaringen via een blog op Facebook.
