Ik kan haar bijna niet verstaan, zo zacht spreekt ze tijdens ons intakegesprek. Ik heb geïnventariseerd of er een bruikleenrolstoel nodig is en ik heb de benodigde maten opgenomen. De tijd die ik nog over heb van het half uur, besteed ik aan kennismaken en een korte uitleg geven over ergotherapie.
Ze zit op de rand van haar bed. Een jonge vrouw van net 35 jaar. Blozende rode wangen, stevig postuur. Ze maakt bijna geen oogcontact. Haar vader zit op een stoel aan het voeteneinde, hij beantwoordt de meeste vragen.
Ze is snel buiten adem. Het onthouden van informatie verloopt moeizaam, en ze heeft veel last van mentale vermoeidheid.
Hij vertelt dat ze beter voor anderen zorgde dan voor zichzelf. Ze woonde alleen in een appartement, dichtbij haar ouders in de buurt. Ze werkte vier dagen per week en was enkele avonden per week actief in de kerk. Ze stond werkelijk altijd klaar voor anderen. En nu heeft ze plotseling zelf hulp nodig.
Na haar hersenbloeding kan ze kleine stukjes lopen met een rollator. En omdat ze zwaarlijvig is, gaat het lopen sowieso niet gemakkelijk. Ze is snel buiten adem. Het onthouden van informatie verloopt moeizaam, en ze heeft veel last van mentale vermoeidheid. Daarnaast vindt Saskia het ontzettend moeilijk om haar eigen grenzen te herkennen, laat staan deze te erkennen. Ze gaat er continu overheen, waardoor ze erg moe blijft. Een ‘pleaser’ pur sang.
De eerste paar weken van de revalidatie zijn lastig voor Saskia. Ver van haar vertrouwde omgeving, omringd door mensen die ze niet kent.
In week drie verandert er iets. We gaan op huisbezoek en ze kookt voor het eerst een maaltijd in haar eigen keuken. Er komt iets van vertrouwen in haar lijf terug. Door een regelmatiger eetpatroon en structurelere beweging valt ze enkele kilo’s af. Ze leert assertiever te zijn en om aan haar bezoek aan te geven wanneer ze moe wordt. Ze leert omgaan met een agenda en kan hiermee haar geheugen goed ondersteunen. Het lopen gaat verder vooruit, de rollator is niet meer nodig. Ze begint in haar agenda een dankbaarheidsdagboek bij te houden, en schrijft op waar ze trots op is.
Omdat ze door het bewegen merkt dat het afvallen makkelijker wordt, stelt ze zich als doel om meer af te vallen. Ze koopt een stappenteller en houdt de voortgang bij in haar boekwerkje. Het boekwerk wordt een soort bijbel voor Saskia en ze gaat steeds beter in haar vel zitten. Haar ouders en kerkvrienden merken dit ook, en zien ook de veranderingen in haar assertiviteit.
Ze greep een crisis in haar leven met beide handen aan om een grote omslag te maken.
Na haar ontslag bij De Hoogstraat kan ze de veranderingen goed doorzetten. Als ik haar na drie maanden terug zie komen voor een controleafspraak bij de revalidatiearts, herken ik haar bijna niet meer. Ze is doorgegaan met afvallen, ze gaat weer naar de kerk, ze is weer aan het werk. Ze straalt.
Volgens mij was het Winston Churchill die ooit zei: ‘Never waste a good crisis’. Ik denk dat Saskia hier een inspirerend voorbeeld van is. Ze greep een crisis in haar leven met beide handen aan om een grote omslag te maken.
Auteur
