Ik heb er de gehandicapten-cao nog eens op nagelezen. Maar hij staat er niet in, de snipperdag. Het hele jaar door zit ik braaf de gehandicapte – ik haat dat woord, maar ik ben er nou eenmaal wél eentje – te zijn. En dat doe ik zonder morren. Nou ja, soms een piepklein morretje misschien. Maar vergeleken met degenen die om de haverklap op Facebook vertellen hoe VERSCHRIKKELIJK verkouden ze wel niet zijn, valt het reuze mee.
Daarom wil ik graag één keer per jaar een snipperdag, een dagje ongehandicapt zijn. Een stukkie lopen, voelen wat ik niet kan voelen, naar de grote-mensen-wc, geen pijn, ik noem maar wat dingen. Is dat nou zo veel gevraagd? En niet alleen voor mezelf hè. Ik vraag het meteen voor iedereen met een beperking, want ik ben een sociale jongen.
Het mag ook een dagje ruilen zijn, hoor.
Dus dat iemand zonder beperking de mijne even leent.
Dus politiek Den Haag, aan de slag ermee! Vergeet even de belastingen, het milieu, de buitenlanders, de binnenlanders en uw hachje. En regel een collectieve snipperdag voor iedereen met een beperking. Het mag ook een dagje ruilen zijn, hoor. Dus dat iemand zonder beperking de mijne even leent. Maar dat hoeft niet per se, want een hele dag niet lopen, voelen, naar de grote-mensen-wc mogen, et cetera, wil ik niemand opdringen.
Zo’n snipperdag zou dan bijvoorbeeld elk jaar kunnen op 24 januari. O wacht, dan is het al Internationale Pindakaasdag (echt waar, zoek maar op). 19 november is misschien een betere datum. Dan is het eigenlijk al Internationale Mannendag, maar die kan wel worden afgeschaft wat mij betreft. Die paar mannen…
Dat is dan afgesproken: elk jaar op 19 november nemen alle gehandicapten – ook degenen die een hekel aan het woord hebben – een snipperdag. Wég met die rolstoelen, blindenstokken, golfclubs en protheses! Eén dagje vrij en daarna weer terug in je ouwe vertrouwde krakkemikkige lichaam. Want geef maar eerlijk toe, daar ben je toch wel een beetje aan gehecht geraakt.
Auteur
