Een hele poos geleden schreef ik een artikel over eenzaamheid onder mensen met niet aangeboren hersenletsel, waarin velen zich waarschijnlijk zullen herkennen. Na mijn revalidatietraject ben ik onwijs zoekende geweest, om een weg te vinden in mijn nieuwe leven. Ik had voor die tijd ook al mijn hersenletsel, maar draaide mee zoals er van mij werd verwacht. Thuis betaalde ik hier doorgaans de prijs voor, waardoor ik vervolgens niet meer kon meedraaien. Tijdens mijn revalidatie heb ik veel geleerd en ook in die tijd werd ik arbeidsongeschikt verklaard. Hoewel ik nooit bij de pakken neer ben gaan zitten, lukte het mij niet goed om mijn draai te vinden.
Al snel vulde ik de leegte en gemis van werk op met vele kleine taken, waardoor ik de hele dag aan het rennen was en zo ook niet stil hoefde te staan bij het gemis van mijn werk en het ontbreken van de structuur. Ik probeerde elke dag naar de sportschool te gaan, om zo alsnog wat structuur in mijn dag te bouwen en vulde mijn dag met veel loze taken, zodat ik maar bezig kon blijven. Zodra ik stil ging staan, voelde ik het gemis en de eenzaamheid en de zorgen om financiën.
Alles was in korte tijd zo 360 graden gedraaid en ik was volop zoekende naar een manier om hiermee om te gaan. Ik stond voor mijn gevoel stil, ik probeerde van alles, maar vooruit kwam ik niet. Ik zag en zie hoe iedereen van mijn leeftijd zich verder ontwikkelde en ik voor mijn gevoel stil stond. Voor mijn gevoel was er geen toekomstperspectief en hoe ik ook bleef zoeken; ik kon het maar niet vinden.
Stilstaan is misschien niet het goede woord, aangezien ik keihard aan mijzelf heb gewerkt om te staan waar ik nu sta. Uiteindelijk heb ik meer hulp gezocht en stukje bij beetje kreeg ik steeds meer nieuwe inzichten. Inzichten in hoe mijn hersenletsel werkt, hoe ik hiermee om moet gaan, hoe belangrijk rustmomenten zijn en hoe ik met mijn hersenletsel zo goed mogelijk functioneer. Het belangrijkste inzicht: dat verzetten tegen het hersenletsel tegenwerkt.
Ik realiseerde me dat ik na mijn revalidatietraject en de uitslag dat ik niet meer zou kunnen werken, mij continu op iets anders stortte om zo maar niet te hoeven voelen en rouwen om het feit dat alles nu zo veranderd was. Naar de toekomst kijken durfde ik niet, want zodra ik dat wel deed, voelde ik mij naar, omdat ik geen idee had hoe de toekomst er uit zou gaan zien nu alles anders is.
Door dit alles continu weg te stoppen en mij richten op van dag tot dag leven, ben ik nooit toe gekomen aan het verwerken van dit alles, maar ben ik vooral door gegaan om zo min mogelijk te voelen.
Na hard aan mijzelf te hebben gewerkt, durfde ik stukje bij beetje weer vooruit te kijken.
Ik zat in een vicieuze cirkel waar ik maar niet uitkwam. Na hard aan mijzelf te hebben gewerkt, durfde ik stukje bij beetje weer vooruit te kijken. Ik leerde waar mijn kwaliteiten zaten, maar ook de punten waar ik rekening mee moest houden, zoals het nemen van rust en het afbakenen van taken of de hoeveelheid informatie.
Ik leerde beter te gaan plannen en meer structuur in mijn week te brengen, maar ook meer ontspanning in te plannen, waardoor er steeds meer overzicht, rust en ruimte kwam.
Daarnaast kwam ik in contact met Sivan en Manon, die een app hebben opgezet voor jongeren met N.A.H.: een geweldig iniatief, voor jonge mensen van 18 t/m 35 met niet aangeboren hersenletsel. Door middel van deze app kunnen jongeren met hersenletselervaringen met elkaar delen, elkaar vinden in vriendschap, lotgenotencontact, een sportmaatje of een liefdesrelatie. Hiervoor kun je een keuze maken uit verschillende abonnementen.
De app is zo ontwikkeld dat je mensen kunt vinden en volgen en/of ontmoeten voor meer contact, een kopje koffie te drinken in jouw omgeving of gezellig te gaan sporten. De app is opgezet, omdat veel jonge mensen met niet aangeboren hersenletsel genoeg knelpunten in het leven ervaren waarin eenzaamheid een levend onderwerp is onder de jongeren.
In de app kun je verschillende ervaringen uitwisselen. Of het nu gaat over werk, revalidatie, het leven na de revalidatie, een liefdesrelatie, een drempel om te gaan sporten… het kan en mag er allemaal zijn.
Mij kun je hier tegenkomen als blogster, waarin ik mijn ervaringen deel en schrijf over mijn leven en obstakels als persoon met hersenletsel. Iets wat mij veel positieve energie bracht en waardoor ik weer naar de toekomst durfde te kijken en zo ook weer kan dromen met een leven waarin mijn hersenletsel en bijkomende obstakels een plekje krijgen en ik mijn weg beschrijf in het omgaan met.
Mocht je interesse hebben neem vooral een kijkje op de website: www.connectmenow.nl.
