De bloggers van Revalidatie Magazine zetten aan tot nadenken en discussie. In een serie interviews zetten we hen in de spotlights. Met dit keer: Linda Valk-Kleibeuker, revalidatiearts in het Rotterdamse Maasstadziekenhuis. In haar blogs legt Linda haarfijn uit waar ze tegenaan loopt. ‘Ik kom zóveel schrijnende verhalen tegen dat ik niet vaak genoeg onder de aandacht kan brengen wat onze sector te bieden heeft.’
Als kind wist Linda al dat ze dokter wilde worden. In haar eerste blog vertelt ze hoe haar ouders eindeloos Jip en Janneke bij de dokter moesten voorlezen, tot het boek bijna uit elkaar viel. Ze besloot later daadwerkelijk geneeskunde te gaan studeren, maar kwam er tijdens haar eerste baan als ANIOS (Arts Niet In Opleiding tot Specialist) chirurgie achter dat opereren niet zo bij haar paste. ‘Toen heb ik mijn baan opgezegd en ben drie maanden door Zuidoost-Azië gaan backpacken. Na die reis keek ik bij diverse specialisten mee, onder wie een revalidatiearts. Dat sprak me toen zó aan dat ik die kant op ben gegaan.’
Door personeelstekorten dreigen steeds meer mensen verstoken te blijven van revalidatiezorg
Droombaan
In het ziekenhuis vond ze haar droombaan. Ze doet afwisselend werk en heeft meer tijd om mensen écht te leren kennen. Dat dit soms ook lastig is, blijkt uit haar blog over een meisje dat bij haar komt met gewrichtsklachten. Als Linda de vragenlijst doorleest, ziet ze dat het meisje haar gewicht niet heeft ingevuld. Gaandeweg komt ze erachter dat het meisje zo gepest is dat ze tot op de dag van vandaag nooit meer op een weegschaal wil staan en huilt als naar haar gewicht wordt gevraagd. Moraal van dit verhaal volgens Linda: ‘Laten we een beetje liever zijn voor elkaar’.
Krokodillenbek
Bij veel onderwerpen waarover ze schrijft, speelt mee dat ze zich zorgen maakt. Bijvoorbeeld over wat ze de ‘krokodillenbek’ noemt. ‘Als je ontwikkelingen in de sector in een grafiek weergeeft, zie je een opgaande lijn die staat voor de alsmaar toenemende zorgvraag. Mensen worden ouder en kampen vaak met meerdere chronische aandoeningen tegelijk. De dalende lijn staat voor het aantal zorgverleners. Door personeelstekorten dreigen steeds meer mensen verstoken te blijven van revalidatiezorg.’
Linda schrijft ook regelmatig over zaken waarvan ze vindt dat we daarover nodig het gesprek moeten aangaan. Zoals over het feit dat een verzekeraar de vergoeding voor een behandeling zomaar kan stopzetten. Of de criteria die verzekeraars hanteren. In een blog komt ze met het voorbeeld van iemand van wie recent een teen is geamputeerd, en die niet alle zorg die hij nodig heeft vergoed krijgt. Het mogelijke gevolg daarvan is dat klachten op termijn verergeren. Het is ‘wachten op de volgende amputatie’, schrijft Linda. En dat gaat de maatschappij uiteindelijk veel meer geld kosten.
Podium
Wat Linda vooral met haar blogs wil bereiken, is dat meer mensen ontdekken wat de sector te bieden heeft. ‘Iedereen weet wat een chirurg doet, maar niet wat het werk van een revalidatiearts inhoudt. Op verjaardagen moet ik het steeds weer uitleggen. Als blogger beschik ik over een podium om de sector beter te profileren en voor het voetlicht te brengen waar een revalidatietraject allemaal bij kan helpen.’
Maar zolang er aparte financieringsstromen bestaan voor medisch specialistische revalidatie en geriatrische revalidatie, is het lastig om deze vormen af te wisselen of te combineren.
‘Zorgverleners hebben ook niet altijd een goed beeld van wie welke vaardigheden en kennis in huis heeft’, gaat Linda verder. ‘In een blog kan ik bijvoorbeeld wijzen op het bestaan van kennisnetwerk CVA. Dat maakt het makkelijker om in de buurt de juiste behandelaar te vinden.’
Verbeteren
Linda vindt dat in de sector nog veel valt te verbeteren. ‘Het Zorgakkoord heeft het over samenwerking als antwoord op de krapte op de arbeidsmarkt. Maar zolang er aparte financieringsstromen bestaan voor medisch specialistische revalidatie en geriatrische revalidatie, is het lastig om deze vormen af te wisselen of te combineren. Initiatieven stranden omdat ze verliesgevend zijn. Ook zie ik dat fysiotherapeuten zich door financiële beperkingen ervan laten weerhouden om een praktijk te beginnen of stoppen. Dat is zonde, want met het oog op de toekomst hebben we hen keihard nodig.’
‘Ik kom voortdurend schrijnende verhalen tegen’, besluit Linda. ‘Laatst nog van iemand die maanden daarvoor een beroerte had gehad. Uiterlijk was daar niets van te zien of te merken. Maar de persoon zelf klaagde over vermoeidheid en slaagde er niet in om weer in een werkritme te komen. Revalidatie kan helpen in zo’n situatie. Maar dat moet je dan wel weten als verwijzer. Ik ga dus nog wel even door met bloggen. Daarnaast vind ik het ook gewoon leuk om te schrijven. Van lezers die ik spreek hoor ik dat ze het heel herkenbaar vinden en vlot geschreven.’
Auteur
Olaf van Tilburg
Gerelateerde blogs
De grote sterke MC man
Wachten op de volgende amputatie
Verzekeraar kan zomaar vergoeding stoppen
Gerelateerde artikelen Revalidatie Magazine
Blogger Linda is nog lang niet uitgeschreven over het belang van de revalidatiesector
Bestuurslid Wouter raakte als jonge econoom besmet met het zorgvirus
Blogger Yvette geeft weer betekenis aan de levens van revalidanten
Gerelateerde artikelen Nederlands Tijdschrift voor Revalidatiegeneeskunde
An ever closer union
Inspanningsgebonden pijnsyndromen van het onderbeen
