De bloggers van Revalidatie Magazine zetten aan tot nadenken en discussie. In een serie interviews zetten we hen in de spotlights. Blogger en ergotherapeut Yvette Mers geeft met haar blogs een unieke inkijk in de wereld van een ergotherapeut. ‘Het is ontzettend mooi om bij te dragen aan iemands zelfstandigheid.’
‘Als ergotherapeut mag ik getuige zijn van zowel kleine als grote stappen in de ontwikkeling van revalidanten. Soms komt iemand rollend ons revalidatiecentrum in en gaat uiteindelijk lopend weer naar huis.’ Yvette Mers werkt bij De Hoogstraat Revalidatie binnen een team dat gespecialiseerd is in niet-aangeboren hersenletsel, met een focus op cognitie en gedrag. Patiënten hebben hier uiteenlopende revalidatiedoelen. ‘Die doelen kunnen variëren van weer zelfstandig tandenpoetsen tot het opnieuw vormgeven van je rol als ouder van een gezin’, legt Yvette uit. ‘Het is mooi om bij te kunnen dragen aan het herwinnen van deze zelfstandigheid.’
Medisch zakwoordenboek
Yvette wist lange tijd niet wat ze wilde worden. ‘Toen ik per toeval iets las over ergotherapeut, moest ik in het medisch zakwoordenboek opzoeken wat zo iemand doet.’ Yvette is dan net gestopt met de PABO en uitgeloot voor de opleiding logopedie. ‘Het klonk wel grappig en ik moest vooral iéts gaan studeren.’ Pas tijdens haar stage beseft Yvette dat ze helemaal op haar plek is. ‘“Zelf doen”, waren mijn eerste woordjes. Die twee woorden zijn de kern van het vak van een ergotherapeut.’ In de ergotherapie spreken we dan vaak over “eigen regie”, legt Yvette uit. ‘Mensen moeten weer kunnen doen wat voor hen het leven betekenis geeft.’
“Zelf doen”, waren mijn eerste woordjes. Die twee woorden zijn de kern van het vak van een ergotherapeut.
Yvette Mers, ergotherapeut
Nagels lakken
Wat dat vervolgens betekent, is voor iedereen anders. Dat maakt het werk voor Yvette zo boeiend. ‘Een van de eerste revalidanten met wie ik werkte, was een rijke Rotterdamse havenbaron. Voor haar ongeluk zorgde zij er altijd voor dat ze strak in de lak zat. Als ze er niet tot in de puntjes verzorgd uitzag, ging zij niet de deur uit. Het was voor haar plotseling niet meer mogelijk om zichzelf te verzorgen, maar ze gaf aan dat het lakken van haar nagels ontzettend belangrijk voor haar was.’ Met dit doel voor ogen ging Yvette samen met de revalidant aan de slag. ‘Het is mooi wanneer revalidanten goed kunnen aangeven wat voor hen van betekenis is’, vindt Yvette.
Maar dit is in de praktijk niet altijd het geval. In een van haar blogs schrijft zij over meneer Touré, een ongedocumenteerde man die door hersenletsel én een taalbarrière niet kan vertellen waar hij naartoe wil werken. Meneer Touré krijgt door zijn verblijfstatus niet meteen de hulp die hij zo hard nodig heeft. ‘Het was pijnlijk om te zien dat hij aan zijn lot werd overgelaten’, vertelt Yvette. Toch kunnen Yvette en het behandelteam na heel wat gelobby intensief maatwerk leveren. Hierdoor maakt meneer Touré grote stappen. ‘Hoewel ons werk vaak volgens protocollen verloopt, houd ik ervan om buiten de gebaande paden te treden als dit nodig is voor een revalidant.’
Contact maken en maatwerk leveren
Die bijzondere contacten maken het werk voor Yvette zo waardevol. ‘Als ergotherapeut kom je niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk heel dichtbij mensen’ vertel ze. ‘Aan het begin van een revalidatietraject start ik met een ADL-check (Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen). Soms zit een revalidant in zijn blootje op een douchestoel terwijl ik observeer hoe hij of zij zich afdroogt. Dat kan heel ongemakkelijk zijn voor iemand.’ Yvette ontmoet de revalidant vervolgens 4 of 5 keer per week en bouwt dan snel een persoonlijke band op. ‘Het blijft voor mij heel speciaal wanneer mensen me zo dichtbij laten komen,’ zegt ze. ‘Hoewel mensen vaak blij zijn om uiteindelijk naar huis te gaan, is het ook een dubbel gevoel. Ze verlaten hun veilige afdeling met alle vertrouwde gezichten. Dat kan even slikken zijn, ook voor mij.’
In het lokale nieuws lees ik over een auto-ongeluk of vechtpartij in de stad. Na een paar weken zie ik die tiener waar het om gaat, binnenkomen op de afdeling.
Yvette Mers, ergotherapeut
Helmenbeleid
Dat het werk zo dichtbij komt, is soms lastig. ‘In het lokale nieuws lees ik over een auto-ongeluk of vechtpartij in de stad. Na een paar weken zie ik die tiener waar het om gaat, binnenkomen op de afdeling. Als ik mijn kinderen thuis aan de eettafel vertel over mijn dag, besef ik pas hoe heftig deze verhalen zijn.’ Yvette’s ervaringen beïnvloeden ook haar dagelijks leven. ‘Toen mijn kinderen jonger waren, verplichtte ik ze een helm te dragen op de fiets. Nu ze de deur uit gaan om op stap te gaan, kan ik niet anders dan benoemen dat ze niet te veel moeten drinken.’ Er is wel een verschil tussen de adviezen die je geeft en zelf ook opvolgt, geeft Yvette toe. ‘Als collega’s op een rollende bureaustoel staan, zeg ik dat ze dat niet moeten doen. Een week later betrap ik mezelf erop dat ik precies hetzelfde doe.’
Bloggen
Voordat Yvette begon met bloggen moest zij eerst een drempel over. ‘In het begin vond ik het spannend om mijn ervaringen op papier te zetten, maar in mijn werk maak ik zo veel mooie momenten mee. “Dit zouden meer mensen mogen weten”, vond ik.’ Met haar blogs hoopt Yvette ook anderen enthousiast te maken voor haar vak en de sector. ‘Het werk van een ergotherapeut is niet zo bekend en er zijn grote tekorten aan ergotherapeuten. Terwijl met de ontwikkelingen in de maatschappij, ergotherapeuten een belangrijke rol hebben. Mensen moeten, soms noodgedwongen, veel langer thuis wonen. Daarnaast behandelen ergotherapeuten veel post-covid patiënten. Er is genoeg te doen.’ Niet alleen het vak van ergotherapeut verdient meer aandacht, maar ook de revalidatiesector wordt nog vaak onderbelicht, vindt Yvette. ‘Als het in het nieuws over zorg gaat, heeft men het over ziekenhuizen en verpleeghuizen. Revalidatie wordt niet genoemd, maar we zijn een onmisbaar onderdeel van de zorg.’