Op zijn zestiende krijgt Paraklimmer Fedde Benedictus (36) te horen dat er een tumor in zijn hoofd zit. Nu klimt hij al bijna tien jaar in de klimhal. De sport is een manier van revalideren, maar dat heeft hij nooit zo gezien. ‘Alsof ik een kind ben dat zijn medicijn niet wil innemen. Stop het in een snoepje en ik eet het zo op.’
Fedde zit met zijn been omhoog een boek te lezen. ‘Wondinfectie’, zegt hij, terwijl hij naar zijn voet wijst. ‘De linkerkant van mijn lichaam herstelt nou eenmaal langzamer, omdat de bloedsomloop minder goed is’, legt Fedde uit. Het is één van de gevolgen van de hersentumor die op zestienjarige leeftijd bij hem wordt ontdekt en waaraan hij al drie keer geopereerd is.
‘Ik kreeg ineens hele erge hoofdpijn tijdens een proefwerk en ging een aspirientje halen.’ Hij merkt dat de linkerkant van zijn lichaam uitvalsverschijnselen begint te vertonen en hij raakt buiten bewustzijn. ‘Toen ik wakker werd, lag ik in de MRI-scan. Als je daarin ligt en ineens wakker wordt, ga je toch twijfelen: ben ik dood?’ Fedde heeft een hersentumor in zijn hoofd en krijgt als gevolg daarvan een hersenbloeding. Hij wordt geopereerd. Het lukt de artsen niet de tumor in zijn geheel te verwijderen. Voor Fedde begint dan de revalidatie, maar daar ziet hij heel erg tegenop. ‘Ik was in die tijd nog erg moe en dan moest ik die paar uurtjes dat ik energie had ook nog gaan Pim-Pam-Petten met links. Ik dacht: daar heb ik het niet voor overleefd. Ik wilde gewoon zo snel mogelijk weer op de fiets zitten.’
Fedde herstelt snel en boekt binnen twee weken enorm veel vooruitgang, hoewel het revalideren niet vanzelf gaat. ‘Elke dag moest ik voor therapie vanuit Joure op en neer naar Heerenveen. Met de fysiotherapeut deed ik eindeloos rek- en strekoefeningen. Daarna mocht ik op de hometrainer.’ De ergotherapeut richt zich vooral op zijn fijne motoriek. ‘Het oppakken van koffiekopjes bijvoorbeeld. Een vaardigheid die ik nu nog vaak gebruik.’ Na die tijd wordt hij nog twee keer geopereerd. ‘Het voelt wel een beetje als een tijdbom die in je hoofd zit. Ik word pas geopereerd als ik weer uitvalverschijnselen krijg.’ De laatste keer was in 2004. ‘Ik ben er ook niet altijd mee bezig. Soms vergeet je het gewoon.’
Twee keer per week
In 2009 vraagt een vriend van Fedde of hij mee gaat naar de klimhal. Hij heeft er in eerste instantie weinig vertrouwen in. ‘Ik betaalde een tientje en dacht gelijk: wat als ik nou maar twee stappen zet? Zonde van mijn geld.’ Fedde krijgt deels gelijk. Het is de eerste keer loodzwaar, maar dat is voor hem juist een uitdaging om vaker terug te gaan. Hij vindt het zelfs zo leuk, dat hij in 2010 lid wordt van de studentenklimvereniging. In plaats van één keer per maand is hij ineens twee keer per week in de klimhal te vinden en dat komt ook zijn lichamelijke gesteldheid ten goede. ‘In mijn situatie is het use it or lose it. Als ik de linkerkant van mijn lichaam minder actief gebruik, verlies ik kracht en bewegelijkheid.’ Toch heeft hij klimmen nooit als revalideren gezien, hoewel hij echt wel weet dat het goed is voor zijn lichaam en ontwikkeling. ‘Alsof ik een kind ben dat zijn medicijn niet wil innemen. Stop het in een snoepje en ik eet het zo op.’
In 2015 gaat zijn klimcarrière een nieuwe fase in als blijkt dat de sport wordt toegevoegd aan het programma van de Olympische Spelen. ‘Ik dacht gelijk: misschien wordt het dan ook wel Paralympisch?’ Fedde raakt aan de praat met iemand van klimbond. ‘Die vertelde mij over het paraklimmen in Nederland. Het team bestond slechts uit één persoon. Ze vertelde mij ook dat het wereldkampioenschap een half jaar later in Parijs zou plaatsvinden.’
Bizar
En dus is Fedde vanaf dat moment een paar keer per week in de klimhal te vinden om zich voor te bereiden op het WK. Een half jaar later mag hij uitkomen voor Nederland. ‘Het was allemaal zo bizar’, vertelt Fedde over zijn eerste toernooi. Zijn ervaringen schrijft hij op in zijn boek De rolstoel in de klimhal. Hij mag na de kwalificatie de finale klimmen en wordt vierde. Voor de toekomst heeft de paraklimmer ook al genoeg plannen. Zo heeft hij samen met de andere klimmers in Nederland geregeld dat er paraklimwedstrijden worden georganiseerd in Nederland en bereidt hij zich voor op zijn tweede WK, komende zomer in Japan. ‘Daar wil ik wederom de finale halen. Omdat het in een ander deel van de wereld is, zullen er veel andere deelnemers zijn.’ Het is onduidelijk of de tumor in zijn ooit nog gaat groeien en dus blijft de onzekerheid. Fedde staat er nuchter in. ‘Het vertrouwen in mijn lichaam ben ik nooit verloren. Daar kan ik mij ook niks bij voorstellen.’
Gerelateerde artikelen Revalidatie Magazine
Dit is waarom Jeffrey Vroegop vindt dat meer mensen mee moeten doen aan de Invictus Games
Mijke Ulrich schopt vrolijk tegen heilige huisjes in de zorg
Terug naar passend werk
Gerelateerde artikelen Nederlands Tijdschrift voor Revalidatiegeneeskunde
Ontwikkeling van een hoog-intensieve revalidatiebehandeling voor kinderen met NAH
Cognitieve revalidatie: verleden, heden en toekomst
