20 november 2020 wordt de elfjarige Pleun uit Valkenswaard getroffen door een herseninfarct; de Ziekte van Lyme, zo blijkt later, is de trigger. Na haar opname in het Maastricht UMC+ verwijst de kinderarts Pleun voor klinische revalidatie naar Adelante. Daar kan zij herstellen; met haar broertje en ouders in de buurt. ‘Dat wij zo betrokken werden bij de zorg voor Pleun was zo fijn’, blikken Martijn en Anke, de ouders van Pleun terug.
‘Pleun is altijd een gezonde meid geweest. Niets wees erop dat zij kampte met de gevolgen van een tekenbeet. Van de ene op de andere dag viel haar spraak weg en had ze uitval van zowel haar rechterbeen als haar rechterarm. De wereld stond op zijn kop.’
Op de juiste plek
‘Via het ziekenhuis in Veldhoven werd Pleun naar het Maastricht UMC+ gebracht. Daar werd duidelijk dat ze een herseninfarct had gehad en dat ze 24/7 intensieve ondersteuning nodig zou hebben. Naar huis gaan was geen optie. Wij kenden Adelante niet maar de eerste indruk was goed. Vertrouwd. De intake vond in het ziekenhuis plaats, dat gaf al een goed gevoel. Maar ook de ontvangst in Valkenburg was fijn. Vanaf het eerste moment was alle aandacht op Pleun gericht. Haar naam pronkte op een bordje en ze mocht haar kamer zelf inrichten. Een goed gevoel zit opgesloten in kleine dingen. Alles duidde erop dat Pleun op haar plek was.’
Keihard werken
‘Pleun heeft keihard aan haar herstel gewerkt. Bij fysiotherapie leerde ze weer lopen. Bij ergotherapie leerde ze weer leren schrijven en knutselen. Bij logopedie leerde ze weer praten en de psycholoog hielp met de verwerking. In deze consulten was ook aandacht voor het gezin. Pleuns jongere broertje Krijn vond de situatie bijvoorbeeld té spannend. Gaandeweg kreeg hij vertrouwen en voelde hij zich weer comfortabel bij zijn zus.’
Samen
‘Natuurlijk was de revalidatieperiode heftig. Zeker rond de feestdagen. Toch voelt die tijd niet alleen als zwaar. Adelante heeft er alles aan gedaan om voor Pleun een tweede thuis te creëren. Voor ons als gezin was het Ronald McDonald Huis naast Adelante ons tweede thuis. Hier vonden we alles wat we nodig hadden; een luisterend oor, ruimte voor ontspanning en soms een heerlijke maaltijd. Hierdoor konden wij zo veel mogelijk bij Pleun zijn. We maakten haar ’s ochtends zelf wakker en brachten haar ook naar bed. Elke avond lazen we een bedtijdverhaal uit de serie Rebelse meisjes. Pleun is er dol op. Deze traditie zetten we thuis dan ook door. Pleun is een echt pipi-langkous-kind. Zij komt er wel. En gelukkig houdt de steun van Adelante niet bij de voordeur op. Zij blijven betrokken bij haar herstel. Dat voelt erg fijn.’
Pleuns herstel gaat zo voorspoedig dat zij van huis uit poliklinisch verder revalideert. Wat zij het allerleukst vond bij Adelante? ‘Zwemmen! Ik heb 11 diploma’s en in het water voelde het soms net alsof er niets aan de hand was. Het water voelt altijd fijn.’
Gerelateerde artikelen Revalidatie Magazine
Dit is waarom Jeffrey Vroegop vindt dat meer mensen mee moeten doen aan de Invictus Games
Mijke Ulrich schopt vrolijk tegen heilige huisjes in de zorg
Terug naar passend werk
Gerelateerde artikelen Nederlands Tijdschrift voor Revalidatiegeneeskunde
Ontwikkeling van een hoog-intensieve revalidatiebehandeling voor kinderen met NAH
Cognitieve revalidatie: verleden, heden en toekomst
