Waar worden ziekenhuisrevalidatieartsen blij van, wat geeft ze voldoening? In onderstaande columns worden hier voorbeelden van gegeven. Ze zijn heel divers en raken verschillende thema’s en rollen aan in zowel academische, topklinische als kleine ziekenhuizen. Er is één gemeenschappelijk deler: het enthousiasme voor de werkplek!
‘Optimale zorg, maximale impact en kostenbewust: dat drijft mij!’
Een klinische patiënt moet zo snel mogelijk naar huis of naar een vervolgbestemming. Er is amper tijd en gelegenheid om functionele diagnostiek te doen en te starten met behandelen. Dat is een feit. Je doet wat je kan en pakt de ruimte die je hebt.
De ICF-methodiek is voor revalidatie ABC. Recent maakte ik de stap van een revalidatiecentrum naar een algemeen ziekenhuis. Tot mijn verbazing bevond ik mij daar opeens in het pre-ICF-tijdperk. Op dag twee van een opname van een afasiepatiënt vroeg ik waarom er geen logopedie was aangevraagd. Het antwoord was dat het niet evidence based is dat het direct starten van logopedie leidt tot een beter resultaat. Wij doen dit al jaren zo, dat gaat goed. Inderdaad hoef je niet direct starten met afasietherapie. Wel is het van belang dat er communicatieadviezen van de logopedie bijdragen aan het herstellen van communicatie van de patiënt met diens omgeving.
Mijn vraag was blijkbaar te direct. ICF introduceren was niet ‘appeltje eitje’. Voor de neurologen toverden wij een konijn uit onze hoed in de vorm van het introduceren van een parallel DBC. Dat wil zeggen de start van een pilot waarin wij de regie over de revalidatiebehandeling hebben, tijdens de klinische opname door de neurologen.
De pilot is voor mij geslaagd als we samen met de neurologen, verpleging en paramedici de ICF-denkwijze gebruiken voor een snellere doorstroom door de hele keten. Wat weer resulteert in minder overbodige zorg, meer tevreden patiënten en een blije dokter.
Anne Marie ter Steeg,
Revalidatiearts Spaarne Gasthuis
Huisschilder
Laatst zei een patiënt die in de wachtkamer zat tegen mij: ‘Jij lacht ook altijd’. Nu ben ik van nature een vrolijk persoon maar ik heb ook oprecht plezier in het werk dat ik nu doe. Dat is niet altijd zo geweest en ik heb tijdens mijn opleiding regelmatig overwogen om te stoppen. Dan zat ik in de bus naar werk te bedenken wat ik dan zou willen doen. Huisschilder! Dat leek mij nou zo heerlijk. Een klein vast team, eigen regie, flauwe grappen maken, mensen op straat gedag zeggen, overzichtelijk maar ook afwisselend werk en een klus klaren met elkaar met een mooi resultaat.
Mijmeren over de dingen waar je blij van wordt, waar je energie van krijgt, geeft inzicht. Het bijzondere is dat ik mij nu besef dat ik precies díé dingen heb gevonden in mijn huidige werk als revalidatiearts in een kleinschalige ziekenhuis. De schoonmaker die zowat zijn hand eraf zwaait als hij je ziet, het laagdrempelige contact tussen de specialisten (je móét elkaars voornaam wel weten anders vind je elkaar op de mail niet) en mijn eigen superenthousiaste team. Diversiteit aan diagnoses en werkzaamheden en vooral het gevoel van een ‘eigen toko runnen’ met mijn collega-revalidatiearts geeft een groot gevoel van autonomie/eigen regie. En die flauwe grappen die komen regelmatig voorbij op het ‘vieze’ voeten spreekuur, tijdens de pauzes en in het MDO neurologie. En die klus, die klaren we met elkaar!
Janny Hesse-van der Meer,
Revalidatiearts BovenIJ ziekenhuis
Het verschil
In de jaarlijkse onderwijscyclus voor coassistenten van ons ziekenhuis zit ook het onderdeel revalidatiegeneeskunde. Deze keer begeleid ik twee coassistenten die zich verdiept hebben in een patiënt met ernstig traumatisch hersenletsel, waarbij ik vanaf de eerste dag op de intensive care betrokken ben geweest.
Het is gelukt om de patiënt ook bij dit onderwijs aanwezig te laten zijn, om zijn persoonlijke ervaringen met de coassistenten te delen. De twee coassistenten presenteren het indrukwekkende letsel van patiënt en zijn verblijf op de intensive care.
Er wordt geworsteld met het ICF-model, het is mooi om te zien dat het de coassistenten interactief lukt om alle domeinen van deze casus te vullen. Eén van de coassistenten vraagt zich af wat de revalidatiearts kan bijdragen in de vroege fase op de intensive care. Ik vertel dat er bij ernstig traumatisch hersenletsel vrij snel complicaties kunnen optreden die vaak door een revalidatiearts worden vastgesteld. Dit vraagt directe en vaak specifieke behandeling, omdat dit de uitkomst van het ziektebeeld beïnvloedt.
Patiënt vult aan dat – hoewel hij er zich niets van kan herinneren – hij van zijn familie terug heeft gehoord dat ze veel aan de revalidatiearts hebben gehad. Zijn familie vond het fijn dat ze vanaf het begin regelmatig op de hoogte werden gesteld van de situatie en het te verwachten herstel. Voor hemzelf was het een pluspunt dat hij, toen hij bij bewustzijn was, mee kon beslissen over wat er nodig zou zijn om het maximale eruit te halen.
De coassistenten raken geïnspireerd over wat de revalidatiearts allemaal kan betekenen. Tevreden sluiten we het onderwijs af en loop ik terug naar de poli. Wat is het toch een geweldig vak en dat we daarmee in het ziekenhuis het verschil kunnen maken.
Jan Wagenaar,
Revalidatiearts Medisch Spectrum Twente
Oploskoffie
De problemen met schrijven van een onderzoeksvoorstel zitten nog in mijn achterhoofd wanneer ik naar de klok in het hoekje van het computerscherm kijk. Het bijna elf uur, en we lopen inmiddels al dertig minuten achter. De patiënt van half elf heeft nog geen groen vinkje, de patiënt van elf uur wel. We zouden dus in theorie weer op schema kunnen lopen.
‘Patiënt De Bruin dan maar?’ vraag ik aan Jochem, de orthopeed met wie ik vandaag het Zenuwcentrum draai. Hannah, de aios van Jochem, kijkt geschrokken op. ‘Die heb ik niet voorbereid, we hebben nu toch dhr. Van Maasdonk?’ ‘Oei,’ antwoord ik, ‘twee keer zwart.’ Het duurt even voor Hannah doorheeft wat we bedoelen. Dan verschijnt er een voorzichtige glimlach op haar gezicht.
Onze geliefde ‘onthaast-o-maat’ sputtert met luid geknars driemaal een ‘patiënt De Bruin’ uit. Terwijl de geur van de verse koffie de ruimte vult deel ik met Jochem de ideeën voor het onderzoek bij patiënten met zenuwletsel.
We lopen terug naar onze polikamer. Bij de deur staat Justus te wachten, een van de neurochirurgen. Ik kan hem nog net terugroepen voor hij de volgende patiënt binnen roept. Snel praat ik hem bij over het onderzoek en de problemen waar ik tegenaan loop in het organiseren. Hij knikt geïnteresseerd en mengt zich in de discussie. De problemen die ik zag lijken toch wel mee te vallen. Na tien minuten merkt Hannah op dat de patiënt van half elf nu wél een vinkje heeft.
Bijna een uur later dan volgens het Hix-rooster zou moeten, gaan we lunchen. Maar in ons eigen schema blijft er altijd plek voor een ‘De Bruin.’ Want mede dankzij hem is het Zenuwcentrum de leukste poli in het LUMC, ook als we een uurtje uitlopen.
Paul Dekker,
Revalidatiearts LUMC
Gerelateerde artikelen NTR
‘We moeten van het idee af dat revalidatiegeneeskunde ziekenhuizen alleen maar geld kost’
Resultaten enquête ziekenhuisrevalidatieartsen
Vroege revalidatie op en na de IC: een nieuwe manier van denken?
De unieke rol van de revalidatiearts binnen een expertisecentrum van een UMC
Gerelateerde artikelen Revalidatie Magazine
Rotterdams Onderwijs- en Revalidatiecentrum stuurt aan op trots: ‘Ik doe gewoon mee’
Hoe de woede van Glenn om zijn verbrijzelde hand veranderde in tevredenheid
‘Het is fijn dat iemand je begrijpt’
