Aan een hoogopgeleide witte man van 50+ vragen een column over duur­zaamheid te schrijven is net als aan Max Verstappen vragen wat hij van de maximale snelheid op de A12 vindt.

Opgegroeid in de vredelievende jaren zeventig en tachtig waar adagia als ‘zuinigheid met vlijt’, ‘kliekjesavond’ en ‘je koopt pas een nieuwe als de oude helemaal op is’, langzaam naar de achtergrond verdwenen in de ontploffende economie. Vooruit, ik vergeet even dat begin jaren tachtig een forse recessie gaande was waarin vele dokters werkloos thuiszaten, we bang voor de bom van de Russen waren en depri bands als Depeche Mode en The Cure de vrolijke discoklanken van Chique deden verstommen. Maar toch, zorgen over de natuur of de toekomst van de wereld? Dat was meer voor punkers of mijn wereldreddende vegetarische zus, met haar tuinbroek en button ‘Ban de bom’. In de jaren negentig en vooral deze eeuw omarmden we het hedonisme, het individualisme, het vrije leven. Meer, meer, meer. Op zondag met zijn allen naar de Koopgoot om met zes tassen kleding en schoenen in de diesel te springen. Om elkaar vervolgens uit de dikke rijen op Schiphol te duwen; voor 50 euro een weekendje Barcelona! Een vriend komt met de taxi van vliegveld Innsbruck naar ons wintersportchalet vanuit een ‘werkuitje’ Marrakesh na op zakenreis in Australië te zijn geweest. Vliegschaamte? We konden het woord niet eens spellen. We ontvingen hem koninklijk met een Walliser Teller, vlees, vlees en nog eens vlees. Vegetarische borrelplank? Je bedoelt kaassoufflés toch?
Tuurlijk, de tegengeluiden hoorden we wel, maar doorvoelden het niet. En nu, nu is de wereld naar de ratsmodee, door ons gedrag. Kleding, reizen, vleesindustrie, volledig op ons conto te schrijven. Wijzen naar de overheid heeft geen zin.

Doe ik dan alles fout? Niet echt. Zo reis ik al 21 van de 25 werkzame jaren niet met de auto. De groenteburger zie ik niet meer als ‘voer voor quinoaknagers’ én ik ben een voorstander van duurzaam werken. Nee, daar heb ik lekker verstand van zeg, zult u zeggen. Enfin, dat kunt u in mijn podcast ‘KopCast’ beluisteren. Over de duurzaamheids-spagaat tussen het beste uit jezelf halen, groeien en weer in balans geraken. Ook daar is het woord aan de jeugd, want ik heb de antwoorden niet.

Goed, die hoogopgeleide witte man van 50+ heeft de wereld op de rand van de afgrond gebracht. Hoop? Altijd! De natuur is veerkrachtig en onverwoestbaar, want die wereld draait door. Mét of zonder ons. Om levende legende David Attenborough te citeren: ‘Het gaat er niet om dat we de aarde redden, maar onszélf.’ Vandaag mee beginnen lijkt me.